Bitsin artık tanrım gözyaşlarım
Vazgeçtim kendimden bu ben değilim
Unuttum yaşamayı
Bu gece vuruyorum kadehi
Gözlerim yorgun
Hüküm giymiş gönülde kayboluyor
Batıyor tel örgünün dikenleri
Ben kimim ki basıyorum figanları
Dönemiyorum çok uzak çocukluk yılları
Yağmurda ağlamalıyım kimse anlamamalı
Hüznü çoğalta çoğalta öğretiyor hayat bana
Gözüme yaş olup düşüyor yağmurun damlaları
Bütün saatler acıya kurulmuş
Kalbimiz boşuna kanamamalı
Düşlerim bana fısıldıyor hayallerimi
Hüznüm kuruyor kalan yılları
Bir güvercin hüznünde susuyor dudaklarım
Düşsel bir deniz tutması
Başımın dönmesi pembe hayallerim
Yine akşam oldu bir yanım göçük
Bak işte yine gidiyor
Omuzlarda hayaller tabutu
Hüzünlü duraklara uğrarken
Çoğalarak büyüyor yalnızlığım
Bitmeyen susuzluğa benzer ağrıyı
Anlamıyor ki sevdiğim gönlümdeki sancıyı
Denize gömmüş yaprağın adını
Çalınan hayatların yalnızlığını
Göremez ki hiçbir yüz gülen gözümün esrarını
Rüzgarını saklıyorsun geçen yıllarımdan
Mayın döşenmiş bağrıma
Bir düğümde sen attın attın beni yalnızlığıma
Boş odamda boş duvarlarda yüreğim hicranda
Aşklar hep yasaklıdır haritada
Yüreğimde hüzün hazineleri
Saklıyor kendini yalnızlığımda
Şimdi dışarıda bir yağmur
Şubat ıslığı çalıyor penceremde
Şimdi yükledim mor menekşeleri
Hüzünlerim le birlikte gemilere
Yelken açıyorum
Bu gecede kalabalık yalnızlığıma
Bak yağıyor üzerime hüzünlü kar
Yüreğimin ortasında bir acı var
Şimdi sert bir alkol içiyor dudaklarım
İçimde umudun kırık aynaları
Alaca karanlığı yaşıyorum yalnızlığımda
SERAP EVREN