Yağmur yaprağa değer geçer,
Hasret yüreği delip geçer,
Sonbahar yaprakları döker,
Hasret giren yürek acıyla inler,

Ağaç misalidir insan,
Hasret rüzgarıdır dalları kıran,
Kurt gibi kemirip çürütüp parçalayan,
Odur,İnanmak istemesende İNAN,

Hüzün başlar tenhalarda dolaşmaya,
Görünmek istemez cadde sokaklarda,
Issız bir yer bulduğunda,
Hele birde kalpse,Saplanır o an bağrına,

Acıdan feryat eder tüm hücreler,
Açılır tek tek bütün kafesler,
Arzdan arşa yükselir sesler,
Gözlerden dökülür katreler,

Hangi güç muktedirki yaşları silsin,
O an geldiğinde boşluğa düşersin,
Hayalle gerçek arasında gidip gelirsin,
Muallakta kalan ses gibi durup bekleyen sensin,

Ölür içindeki kelebekler,
Bir daha doğmayacak börtü böcekler,
Mehtaba dalıp hayal kuramayacak gözler,
Hayatına çekilir simsiyah perdeler.....

İsmail Toraman