Tarih yalan söylemez, yakışmaz yalan bize;
Bir topun mermisiyle, düşman getirdim dize…

Annem Emine hanım, Abdurrahman babamdı;
Atama layık olmak, işte bütün çabamdı…

Binsekizyüz sonunda, Çamlık köyünde doğdum;
Göğsümdeki imanla, nice karanlık boğdum…

Yoktu okumam-yazmam, Kur’ân’ı biliyordum;
Çağlasa göz pınarım, onunla siliyordum…

Derken, koptu fırtına, adı Balkan Harbi’ydi;
Nice fidan can verdi, gördüm, alkan harbiydi…

Ben köylü çocuğuydum, hem gürbüzdüm, hem civan;
Nâmıma ‘Koca’ dendi, ‘Koca Seyit Pehlivan’…

Köyüme dönme vakti gelirken yavaş yavaş;
Üç koca yıl geçmişti, bittiğinde bu savaş…

Yine mahşer gürledi, ‘nihayet sustu’ derken;
‘Bayramım var’ demeye, vakit daha çok erken…

Yüzotuz gün sürer mi, yüzotuz kara gece;
“Ya İstiklâl Ya Ölüm! ” dillerde hece hece…

Sahibini bilmeden, geldikleri bu diyar;
Dağı başka dumanlı, göğü başka bahtiyar…

Zulme yeminli kâfir, duruyor karşımızda;
Susacak mı ezanlar, bin yıllık arşımızda?

Akın akın düşmanlar, kapımıza dayandı;
Sabah vakti ezânla, Seddülbahir uyandı…

Kara taşlar sarıyor, analar kucağında;
‘Tekbîr! Tekbîr! ’ sesleri, Peygamber ocağında…

Bu tükenmez çileyi, sabırlarla ördüm ben;
O gece rüyamdaydı, Ehl-i Beyt’i gördüm ben…

İnzivâya çekildim, gözyaşı döküyordum;
Keferenin kalbini, tekbîrle söküyordum…

Yârenlerim aç-susuz, yârenlerim yorgundu;
Koca Boğaz diz çökmüş, heybetiyle durgundu…

Nerde böyle bir tufan, nerde böyle bir savaş! ..
Mehmetçik şehadeti, bekliyor yavaş yavaş…

Her yaştan yiğit vardı, yirmisinde, kırkında;
Bir topun çelik zırhı, kahır çeken sırtında…

Kulağımda bir âyet, Rahmân’ın bestesiyle;
Hemşehrisi Sabri’nin, o dâvûdî sesiyle…

Morto Koyu uyandı, şafak vakti ezânla;
Duyduk, namaza durduk, oğul, uşak, kızanla! ..

Hayale dalar iken, kimi görsem çağırdım;
Dev bir gülle göründü, “Siper! ” diye bağırdım…

‘Okyanus’ denen gemi, birden ölüm kusmuştu;
Tüm batarya kaybolmuş, tüm kuzular susmuştu…

Her yere dağılmıştı, kafa-gövde-el-ayak;
Kalkmaya çalıştıkça, ‘olmaz’ dedi sol ayak…

“Rabbim! Yardım et! ” diye, birkaç adım sürüdüm;
Bir harbi demiriyle, usul usul yürüdüm…

Bataryada kalmadı, bir tek damla gözyaşı;
Gözüm birden ilişti, şükür, Hilmi Yüzbaşı! ..

Mecidiye şehitlik onurunu almıştı;
Sonra birden gördüm ki, Niğdeli sağ kalmıştı…

O gemi ağır ağır, boğazı bölüyordu;
Denizler kan ağlıyor, donanma gülüyordu…

Bir kez daha göz dikip, bataryayı seçseydi;
Yâ Rab, neler olmazdı, şu boğazı geçseydi! ..

Bir bendim, bir Niğdeli, mermi bizden büyüktü;
“Haydi Allah, bismillah! ” bu ne kutsal bir yüktü! ..

“Rabbim, bana güç ver de, düşmanımı güldürme;
Bir olan vatanımı, parça parça böldürme”! ..

“Beni mahçup eyleme bayrağımdaki aya;
Sensiz, bu koca mermi, nasıl kalkar ayağa”! ..

Bir yanımda evliyâ, bir yanımda Yunus`tu;
`Okyanus` denen zırhlı, bir damla okyanustu…

Şehitlerin duası bana güç katıyordu;
Şükür sana Yâ Rabbi! Okyanus batıyordu…

Bu boğazda boğuldu, düşmanın ihtirası;
Bizlerden hediyedir, Çanakkale mirası…

Havran’da garip kalmış, silinmiş mezar taşı;
Üstünde tarih yazar, işte, Seyit Onbaşı…

Kalk konuş Koca Seyit, ama sitem zikretme;
Bizler seni terk ettik, sen bizleri terk etme…

Ali ALTINLI