Galiba başım ağrıyor
Hayat çok yordu beni
Hayal içinde yaşadık gerçekleri
Düşünce de kendimiz kalkardık. En azından ağlamazdık

Bir gün başladım artık, gerçekleri yazmaya
Yine cümlelerin başında sen vardın
Anlamlı harfler ve anlamsız harfler
En garibi de, senin baş harflerinle başlıyordu hepsi

Keskin ok gibi sözler vardı, satırlarımın sonunda
Ama hepsi de beni vuruyordu
Kendi yazdığım kelimelerim sanki
Senin kaleminle yazılmış; ince bir çizgi, gerisi boşluk

Senin cümlelerin; beyaz bir kâğıdın üzerine, gri bir ton veriyor
Okuması da keyifli
Kelimeler sohbet ediyor adeta
Oysa benimki öyle mi?
Kara bir kâğıda, kara bir kalemle yazılıydı kelimeler
Kimse de bilemiyordu anlamlarını

En güzel hikâyemi yazmıştım sana oysaki
Okuyamadın, ya da anlayamadın
Çünkü sana verdiğim kâğıt, beyaz ve bomboştu
Siyah kelimelerimle bulanmasın beyaz günlerin diye

Hayatı yazasım gelir bazen, ya da öyle sanıyorum
Başlangıcım var, yaşadığım olaylarım var
Ancak sonucum yine boş ve beyaz renkte
Kimisi anlar, kimisi anlamaz
Yine sen vardın çünkü orada

Beyaz bulutlar vardır. İzlemesi güzel olan
Siyah bulutlar gelir bazen, ortalığı karıştıran
Gelen şimşekte, geçmişin acıları feryat eder
İntikam için yere iner yaşadıkların
Sonunda hepsi kaybolur ortadan
Yerine başkaları gelir elbet. Ancak onlar gibi olamazlar

İşte beyaz bulut olduğun için tüm bunlar
Ağlamak için bana sarılman
Gözlerimin içine bakman gerektiği için