Gidişin vurmuştu, sözlerin yıktı.
“Mutluyum.” demişsin hatır sorana.
Müptelamdı ruhun, demek ki bıktı.
Elleri sokmuşsun benle arana.

Hatırla o günü, resim çizmiştin,
Masal diyarında mecnun gezmiştin,
“Kınalım” diyerek aşkta yüzmüştün,
Üç kuzu dizmiştin gönül merana.

Dilin methiyeler sıralıyordu.
Sitem etsem için daralıyordu.
Hasret ihtimali yaralıyordu;
Hangi Lokman şifa buldu yarana?

Kokun üstümdeyken ihanet ettin,
İçim cayır cayır yansa da bittin.
Günahım boynuna; beni mahvettin!
El basmıştın hani yüce Kur’an’a?

Sendin bir tek suçum, tek yasaklım da.
Ne varsa yaşanmış, hepsi aklımda,
En kutsal emanet gibi saklımda.
Canımı verirdim geçen her ana.

Söyle ah vefasız! Sevmedin mi hiç?
Kırdım mı kalbini, bu defa hariç?
Nispet şerbetini kana kana iç.
Zaten üflemişler sevda çırana.

Mücella Pakdemir



SABIKALI ŞAİR