ÇAĞMAN YAYLASI

Bir bahar gittim yaylaya,
Yazık değişmiş havası.
Vardım ağlaya ağlaya,
Ne olmus yörük yuvası.

Nazar değmiş bu yaylaya;
Koca Pınar suyu kesmiş.
Diken bürümüş tarlaya,
Sanki börtü böcek küsmüş.

Bir dost sesi ararken,
Rüzgarla bir nida aldım.
Demirci İsmel dedemlen,
Geçmiş hayâllere daldım.

Kayada ekmek pişirir,
Omar Çavuş Ali dayı.
Aklına neler düşürür,
Bilmem yaşlı kabadayı?

Biraz öteye yürüdüm,
Vardım Afat’ın sayına.
Beyaz topraktan kürüdüm,
Seyre daldım ak koyuna.

Afatların goca yengem,
Ne korku bilir ne de gam.
Belindeki tabancayı,
Tanırdı domuzla ayı.

Gurba Veli gaval çalar,
Sesi yaylaya uzanır.
Bazen de uykuya dalar,
Koyun Çatak’a dayanır.

Unutmam Gurba halamı
Kucağına yatırırdı.
Süt dığanından kalanı
Hep de bana yedirirdi.

Benim nenem Osman Gızı;
Çağman Yaylası’nın gülü.
Zehir etti ona yazı,
Ardıç altındaki ölü.

Ayıldım köpek sesiyle,
Çektim gözümü uzaktan.
Bir zaman yaşandı böyle,
Hepsi mazi oldu çoktan.

15.10.2015

Mehmet Semercio...