Karanlığın tam ortasındayım
Dünya bozkır yol çakır dikenleriyle dolu
Ayaklarımı dalıyor dikenler
Merhem olmuyor suskunluğun
Yürüyorum sensizliğin karabasan yolunda
ŞAŞKINIM
Bilmiyorum bu yol nereye çıkar
Ölü müyüm herhangi bir yaşayan mı
Zaman mı an mı
Mevsim mi Bu zalim Eylül bu vahşi Salı
Beni kahreden ne
Suskunluğun mu
Koyu mavi bir girdabın içine çekildikçe çekiliyorum
Batıyorum günden güne göğün bataklığına
Kimyasal bir mainin içindeymişim gibi
Günden güne
ERİYOR KEMİĞİM İLİĞİM
Sonunda bir ben kalmayacak
Benli bir senle yetineceksin
Yaralı düşlerimin dualarına sığınmıştım
Meğerse dünden
Dünden solmuş düş çiçeklerim
Bir dönme dolap içindeyim sanki
Tam senin hizana geldiğimde karartıyorsun ışığını
Çıkıp yükseklere yükseklerden atma beni
Sakla beni yüreğinde yeter incitme
Bir gece olsun kal
Yalnızlığıma arkadaş ol susma
Yükseklerden atma beni yaralanır berelenir
AŞK ZİYAN OLUR

Yüksel Nimet Apel
19/Ekim/2015/Pazartesi/Bodrum