Bir mazinin erozyonunda
Kendini arıyordu kadın
Bir sonbahar başlamıştı içinde
Yapraklar sararmış, renkler solmuş
tüm tabiat o bir zamanlar sevdiği adamı
Uğurlamaya kalkmıştı yüreğinden…

Yaşanmamış bir mevsim gibi
Yüreğinde saklı kalmış bir adam

Biriktirdikleri bir çiğ olup bir fısıltıyla üstüne yığıldığında
Soğuktan donmaya yüz tutmuş bedeninde
Gözlerinin uykuyla sevişmesinin sarhoşluğun da
Ne tatlıydı o an bilemedi azrailin kollarına atıldığını
Bilemedi ölümün bedenine sarıldığını

Okuduğu tüm şiirlerin mısraların da gizlenmiş
Sözcüğü bencil yüreği bencil
Düştü mü düşlerine kuvveti bencil
Tek satırlık bir adamın roman oluşunu görmüştü
Yerle yeksan olan hayatında

Ömrünün sığ yerlerin de boğulduğunu hissetmişti kadın
Kuşkusuz sevda sürgünü gönlünde
Nefes alan bir adamın ilk ve son sözcükleri ağlıyordu gözlerin de
‘’AŞIĞIM SAN-A’’
Ne güzeldi Aşığım sana
Ne zalimdi bir hoşçakala sığdığın da aşığım san
Diyen bir adamın kapağının altında ki sayfaların boş olduğunu görmek
İşte hayatının en hüzünlü anına anlam yüklüyordu kadın
Ve anlamsız kalıyordu tüm bildikleri

Yine de
Başaramıyordu korlaşan kül yığınının altında ki
Adamı terk etmeyi
Katmer katmer güller açardı her güldüğünde gülüşünü utandıran
En karanlık gece de bir dolunay olan gözleri
Geceden önce yüzüne düşen gölgesi
Nasılda teslim olmuştu en güzel uykunun karabasanına

Döküldü dudağını parçalayan itiraflar
Aşk dediğin inadına yeşil yapardı tüm siyahı
İnadına aklardı tüm günahı
Acısıyla tatlısıyla çekerdi tüm ah vahı
Kırardı en sağlam bağı diyerek teselli veriyordu sızlayan yüreğine

Gamlı bir sonbahar kırıyordu yapraklarını
Arenaya çıkmış yüreğinin meydan okuyuşunu dinliyordu ağustosun soğuyan yüzü
Kesiyordu son sözünü gözlerinde haykıran çığlıkları
çok sevdim be ben bana karşı duran adamı
çok sevdim be ömrüme karşı olan adamı

Ben hala AŞIĞIM SANA
Sen hala AŞIĞIM SAN


AYFER AYDIN TEKİN