Kayıptı nefesleri ağızlarda ekilemeden
Küçük acılı yağmurlarla
Ve cumartesi annelerinden
Bir çocuğun çığlıklarını
Kapıp götürdü barış treni

Tünemiş paslı raylara ölüm kaskatı
Ankara karanlıkta dilsiz
Salıncak kurduğu cam kenarında
Tanımadığı yaban kalabalıktan habersiz
Kırar çocuk düşlerini Veysel’in barış treni

Barış ellerde yontulu mızrak
Türküleri garını dövüyor güneşin
Sızdırıp umudu toprak testisinden
Tuzlu emek yoğuruyor binlerce yürek
Boyadı kana lacivert gökyüzünü barış treni

Sıhhiye’de susmuş hüznün sonbaharı
Kuşların göç telaşına gebe gökyüzü
Küflü sloganları kırbaçlayıp
Birlikte ışık damıtır karanlığa ağızlar
Efkâr-ı hali tedirginken barış treninin

Düşünce Ankara’ya dal güvercin
Bıraktı diller yırtık pırtık besmeleyi
Havada ağır acılı tütün kokusuyla
Can soluyor kara karaağaçlar
On sıfır beşte insanlığa çarptı barış treni

Bir tenhada uykuları çiğniyor gar
Karanfil kokularıyla
Bulaşığı sarmış gökyüzünü korkunun
Ve yüzlerde ıslak sırnaşıklığı sonbaharın
Eksildi ederinden fazla barış treni