Bekletti yıllarca soldurur gibi
Zamanı yanıltan sonbahar gibi
Sessiz kurşuna döndü gözleri
Kalbime kurdu üssünü
La minör çırpınışlardaki gönlümü
Habersizce savurdu sensizliğe
Bir kırkbeşlik sardı sevdayı
Sana yazdığım şiirin çırpınışları
Tüm menekşeleri kokladım
Hepsinin kokusu sen gibi
Dilim senin adını dimağım cismini sayıklıyor
Her günümün şafağı seninle doğuyor
Yeter gönlümün sancısını yontma
Güldüm mü zannediyorsun bak
Söndü gözlerimin feri
Anlatmaya çalıştım seni
Kifayetsiz kalan kelimelerimde
Seninle karışıp kördüğüm olan benliğimi
Yalnızlığımın çaresizliğini
Anlarsın gün gelir seni nasıl sevdiğimi
Ölümsüz ayın her dokuzu yeryüzünü öpüyor
Gecenin esen meltemi seni söylüyor
Yıldızlar tutuşmuş yanıyor anla
Bu gönül sevmiyor sanma
Yüzüne her gülene kanma
Efkar dört bir yanımı rüzgara hasret
Yüreğim bir yangın yeri
Aklımdan çıkmıyorsun her anımda
Şairler şiire hasretken ben sana
Alın götürün beni uzaklara
Fazla bekletmeyin atın ayaza
Neyleyim sonsuza sevdiğim yoksa
Umut yağmurumsun gönül hanemde
Kaç kere kovuldum cehenneminde
Bıraktım gözlerimi inan seninle
Veresiye yazma beni kalbine
Sevdamızı gören ZEMHERİ utansın
SERAP EVREN