Türkiye nerden geldi, Türk gençleri bilmeli,
Çanakkale ruhudur, topraktaki temeli.

Yurdumun zenginliği, göz kamaştırıyordu,
Dokuzyüzonbeş sardı kem nazarlar bu yurdu.

Sömürgeci haçlılar açacaklardı yolu,
Kolay alacaklardı, denizden İstanbul’u…

O gün geçit verseydi Boğazlar ve Marmara,
Acep şimdi hayatta olur muydu Ankara?

Vatan tehlikedeydi, görev düştü millete,
Gözler kulaklar döndü, İstanbul’a Devlet’e

Bilindi mukaddesler, tatlı canlardan evvel,
Çiğneyebilir miydi, gelse de yedi düvel?

Su gibi gençler henüz basmamış yirmisine,
Anaları gönderdi, uyup cihad sesine.

Çelik zırhlıya karşı, et ve kemik mehmetçik,
Çelik gülleye karşı, yumruk süngü ve dipçik..

Dereleri doldurdu, müthiş seri infilak,
Patlayan lağımlarla, tepeler tepetaklak.

Kayalar parça parça, patlayan güllelerden,
İmanlar sarsılmadı, işte muzaffer beden.

Beşike’den Bolayır, Suvla’dan Gelibolu,
Seçilmiş bir nesile, açıldı cennet yolu.

Muazzam bir donanma gördü bu Çanakkale,
Su altında çürüyor şimdi o çelik kale.

Nasıl unutulacak, denizlerdeki dehşet?
Nasıl anlatılacak, bunca yapılan vahşet?

Şarapnel yağdırıyor, gelen tonlarca gülle,
Melekler şehitleri götürür elde gülle.

Önce parlayan alev, derken misketten yağmur,
Yerde patlar bombalar, açar muazzam çukur.

Topraklara karışmış, bedenler parça parça,
Kanlı toprak havaya savrulur bulutlarca.

Yere geçen tepeler, altta kalan askerler,
İsimler belli değil,’ kayıp’ yazar defterler.

Derelerden sızan kan, denizlerin rengi kan,
Bayrağa renk veren kan, işte o kandır akan.

Vatan toprağı için, canlara gerek oldu,
Toprak kanla yoğruldu, öyle mübarek oldu.

Analar ağlasa da, şehitlerimiz güler,
Onları güldürenler, cennetteki melekler.

Tüm çiçekler o bahar, siperlere dizilmiş,
Kan gören gelincikler, artık hep kıpkızılmış.

Mağrur ordular kaçıp kurtardı canlarını,
Mehmetçikler kurtardı, aziz vatanlarını.

Ordumuz yoklardan bir muhteşem destan yazdı,
İmanlar konuşmasa, destan yazılamazdı.

Şehit ve Çanakkale… Özdeş bu iki deyim,
Cihad ruhu burada, bu şehitliklerdeyim.

Türk’ün ruhunu bilmek, işte bütün mesele,
İpucu mu ararsın, git de bak Çanakkale!

Hepsi kalbimizdedir, komutandan erine,
Altın harflerle geçti, Türk’ün Şan Defteri’ne.

(İstanbul:06.11.2005)