Daha dün çocuktum,
Ağlardım düşünce.
Bir annem avuturdu beni,
Onun ninnileriyle uyurdum.
Ben,daha dün çocuktum.

Mutluydum ben küçükken,
Gülmeyi bilirdim.
Her şeye güler,herkesi mutlu sanardım.
Ben,daha dün çocuktum.

Büyüyünce de mutlu olacağımı,
Hep güleceğimi sanardım.
Ama ben,küçük ben,yanıldım.
Tüm mutluluklarını eskide bıraktım.

Gülücüklerimde sahteleşti artık.
Ne zaman gülsem,
Aslında,ağlıyorum içimden.
İçime atıyorum dertlerimi.
Meğer insan,büyüyünce anlıyormuş
Hayatın tüm gerçeklerini.

Ben,daha dün çocuktum.
Düşünmez,anlamadım hiçbir şeyi,
Yoktu benim kafama takacak dertlerimi.
Çünkü o zamanlar ben
Daha küçüktüm.

Çocukken,ben kimseyi anlamazken,
Şimdilerde,beni anlamıyor kimse.
Tüm dertlerim birikiyor içimde,
Anlatamıyorum,kimselere.
Çünkü biliyorum, beni anlamayacaklar.
Çözüm bulmak yerine
Çoğaltacaklar tüm dertlerimi.
Çünkü kimse bilemez,anlayamaz asla
Benim ne hissettiğini.

Yaşayarak anlayabilir insan
Büyüdükçe nelerin değiştiğini....