Güzel aşk…
Gerçek aşk…
Ve hatta sonsuz aşk…

Bunlar ya romanlarda,
Belki, birkaç filmde yada resimde mümkündü.
Dünyayı düşündükçe, mavi bir bilyede,
Hapis olmuş benliğimi gördüm…
Tanrı sanki bu bilyeye,
Yalnızlığını anlatmak için koymuştu insanı.
Binlerce hayatta, bir tek yalnızlık…
Bir tek hayatta, binlerce yalnızlık…
Hepsi bendim.
Bütün yenilen savaşçılar,
Ve unutulmuş aşıklar…

Çünkü dünyanın gerçekleri sevgiden başkaydı.
Kin dolu sözler, kıskanç bakışlar…
Bunlar varken sevgiye gerek yoktu bu dünyada!
Ne gözyaşlarına merhamet vardı,
Ne de saflığa…

Dünya, kirli bir aynaydı,
Çünkü aynayı ayna yapanlar,
Aslında insanlardı.
Ve aynaya en saf haliyle bile bakanlar,
Kendilerini kirli sanırlardı.

Ölümsüz yada gerçek aşk…
Sonsuz bucaksız umut…
Mutlu neşeli bir bahar sabahı…
Bunlar sadece birer hayal, birer masaldı.
En iyi ihtimalle bunlar,
Hayalperest bir şairden, arda kalan bir romandı.

Binlerce hayatta, bir tek sessizlik…
Bir tek hayatta, binlerce sensizlik…
Hepsi bendim.
Hepsinde ayrı ayrı, ama aynı yenildim.