özlemin şafağında kamaşırken gözlerim
bir büyüyor bir küçülüyor visalin gölgesi
hiçliğin kırbacı şaklarken varlığın göğsünde
bütün seslerin tahtına oturuyor
elemin gür sesi...


bu aralar suratı asık doğuyor güneş
ya da bana gülümsemiyor
ve ya ben görmüyorum
hücrelerime sinmiş yükün ağırlığı
göz bebeklerim iki büklüm



kime yazıyorum
dağa mı, taşa mı
kanadına hayal yüklediğim kuşa mı
anladım, nefesin yok da
sesinde mi dokunmayacak bazı bazı
küf kokan gökte okşanmayı bekleyen
pembe bulutlarıma


iki hayat iç içe
birinde yerinde sayıyor an
tik
tik
tik
"tak" ları heybesinde götürmüş zamanın umacısı...

birinde su gibi akıyor
duvarları yıkıp yok ediyor imar edilmeyi bekleyen şehirlerimi
ki...kaldırım taşlarından medet uman yalnızlığın kokusu
tozla duman arasında sırıtıyor



nasıl bir fırtınasın çocuk
estikçe ölülerim diriliyor
dirilerim ölüyor


hiç bir şeyde olmayan gözüm
yollarında kapanmayı bekliyor


bir avuç toprağında mı yok








frezya