Ameller yok kopmuş gidiyor bedenler(?)
Namaz niyaz karanlık gölgeler içinde
Dinden haberin yok din ne söyler bilmezsin
Müslüman’ım dersin gezersin
Müslümanlık öyle değildir yanlış yolda gidersin
Şimdi söyledim diye birde kızarsın
Herkes kendi eliyle oynar bahtı karayı
Sonrasında ağlar kaderden der utanmaz

Farkına varmayı unutmuş nefis şeytan peşinde
Varlık gününde ağa paşa yaklaşmaz kimse yanına
Karanlık koridorlar açar gönüllere ışık olmaz yarına
Kapatır tüm güzelliğin kapılarını utanmaz edepsiz
Bir anda kalır karanlıkta figan feryat ile yok mu ışık der
Dara düşer koşar Rahman’a derman aramak için
Kapattın bütün kapıları kapı ne ararsın derman ne ararsın

Umursamazlığınla zalim rolünü oynarsın
Helalden değil haramdan çarpar çırparsın
Hakkın olmayanı alır gönülleri parçalarsın
Şehrin kavşaklarında harami gibi beklersin
Soluksuz kalınca soluk için Rahman’a koşarsın
Alacak soluk mu bıraktın soluk ararsın utanmaz

Kış gününde baharı yaşarsın evinde
İnsanlara da kışı yaşatırsın yaz gününde
Yenik düşmemek için kurnazlıkla iş görürsün
Ayağın taşa takılır yenik düşersin feryat edersin
Kalkmak için Rahmana koşarsın utanmaz
Kalkması için kimin elinden tuttun rezil
Ondan sonra kalkmak için el ararsın edepsiz

Doğru söz söyleyene muhalefet eder yalanlarsın
İşine gelince doğru söylüyor diye yanına koşarsın
Kul Mehmet’im der ki sen kendini kandırırsın
Güzel hatıraları beğenmez yakar yok edersin
Sonra hatıraların güzelliğinden söz edersin
Yalnız başına kalınca yalnızlığı kadere söylersin
Dansöz gibi kıvraklığın elbet son bulacak
Cehennem ateşinde yanarken kor alev
Kıvranmaya yerin dahi olmayacak
Mehmet Aluç-Kul Mehmet-