Pembe Şafak Pastahanesinin çırağı

Sen son adımını atıp ayrılana kadar bekledim- Acımı içime gömüp kanattım dudaklarımı.

aralıksız yağmur yağıyordu her yan ıslaktı sele karıştı şehir
kimseler görmedi göz yaşlarımı
karışıp yağmura onlar da sel olup gitti

tenha yerlerde yaralı bir arslan gibi böğürdüm hıçkırarak ağladım
kimseler dönüp bakmadı hal-i melalime

varsın bu aşk’ın od’u alevi külü ben olayım
bu aşk’ın peronunda göz yaşı döken
bekleyen hep ben olayım

bilsen
bilmene izin versem
bir daha bir daha düşünürsün
sözlerinle yüreğimde kanlı mezarlar kazarken
bilsen belki şefkatle alır kollarına bir anne gibi
saçlarımı okşarsın
iyileştirirsin yaralarımı

arkasını dönüp giden hep sen oldun
anlamadan dinlemeden

bense senin yanındayken içimi bastırdığım feryatlarımı
sen gidince
tenha sokaklarda
bir sarhoş gibi sersefil
çarmıha gerip duygularımı
yıldızlara haykırdım

sen her gittiğinde hayata olan bağım
bir tel daha bir tel daha kopup gitti

artık tutunamıyorum
yalpalıyorum

ve sen ne zaman bana gelsen titrerdi içim
ya ya yine gidersen diye

yapraksız meyvesiz
kuşsuz kelebeksiz kurumuş bir ağaca döndüm
yeşilden yoksun

o kadar zor mu yanımda olman
sen gitsen de hiç bir şey değişmiyor
aynı yerlerde hep aynı tanıdıklarla selamlaşıyorum

aynı dükkanların önünden geçiyorum
seni tanıyanlar bir başka bakıyorlar sanki
her bakıştan alınıyorum
sanki bana acıyarak bakıyorlar
neden yoksun

ya bir daha gelme
ya da ebedi gitme yanımda kal

ne zaman önünden geçsem
Pembe Şafak Pastahane’sinin çırağı seni soruyor

abla diyor
abla nerelerde hiç görünmüyor
olsaydı elmalı şekerlerden alırdı

o sevimli şeytan biliyor
görüyor perişanlığımı
acımı bile bile üstüne tuz basıyor

içimden ablayı öcüler götürdü diyorum
çarpık bir gülümsemeyle

sen hiç beni böyle görmedin
sen her geldiğinde ben
mutlu maymun maskemi takındım
sana sır vermedim

ama artık yeter ya gelme bir daha
ya da her seferinde beni burda perişan bırakıp
gitme ne olur

20/Eylül/2014/Cumartesi/Bodrum

Yüksel Nimet Apel