BABAN CENNETE GİTTİ YAVRUM…

Aklım almıyordu, ÖLÜM neydi?
Neden ölürdü Babalar?
Neden Bırakır giderdi?
Neden geri gelmezlerdi sevdiklerine?...

Göz yaşlarım içimi yakıyordu.
Ölüm acısı bu muydu? Göz yaşı yakıyordu
Kuruyordu tenim. Gücüm kesilmişti…
Sorular ardı ardına sıralanmıştı kafamda…
Çağırıyordum ses vermiyordu babam.

Oysa Ne çok severdi beni,
O güçtü, umuttu…
Korkularımın üstüne yürüyen dağımdı,
Yarınlarımdı, yemyeşil hiç kurumayan
Hayata tutunduran bağımdı…

Usulca sildiler göz yaşlarımı,
“Baban cennete gitti” dediler.
Nasıl yıkılmış, nasıl yüreğim sıkılmıştı…
Cennet güzel bir yer, orda seni görecek dediler..
Ama babam beni çoook ama çok severdi.
Güzel yerlere bensiz gitmezdi.
Bilirdi gece korktuğumu,
Uyumadan yatağımı terk etmezdi.
Babam cennet için beni mi terk etmişti. Ama neden?

Gitme baba gitme Cennete de olsa bensiz gitme.
Gitmesin babalar …
CENNETE de olsa çocuklarından ayrı.



Bu Şiir babalarını benim gibi çocuk yaşta kaybedip sevgisine doyamayan, hasreti o cocukların da Baba olmalarından sonrada dinmediği,
Yüreklerinin hala çocuk olduğu tüm insanlara gelsin..
BABALAR ANNELER CENNETE DE OLSA HEMEN ÖLMESİN

Şenol KÖKSAL 29.08.2015