Hayatı gözlerinden içerim ben, mey gibi,
Sensiz tüm mevsimler kış, baharımsın, yazımsın.
Kaybolmuş bir âlemde inleyen bir ney gibi,
Hüzün veren bir sesle, aşkı çalan sazımsın.

Gittin; sustu güfteler, sazlar gözyaşı çaldı.
Hüzün dolu bir bulut, Güneşi esir aldı.
Bu gönül öksüz kaldı, şiirler sensiz kaldı;
Çatlamış topraklara yağmur gibi lâzımsın.

Sensiz sevda olur mu? Yaşamadım, bilemem.
Kader, hicran yazmışsa, gücüm yetmez, silemem.
Senle, her dert kabulüm, kurtulmayı dilemem;
Sonu hicran da olsa, benim alın yazımsın.

Sevdanın mahkûmuyum, çilem dolmuyor sensiz.
Gönül yaralı, hasta, şifa bulmuyor sensiz.
Yaşamak da, ölmek de, inan; olmuyor sensiz;
Umudum, dileğimsin, Tanrıdan niyazımsın.

Güfteyi ziyan ettin, besteyi haram ettin,
Mızrabımı, sazının tellerinde inlettin.
Bana hep yarım kalmış şarkıları dinlettin,
Sensiz bitiremem ki; ’olmazsa olmaz’ ımsın...

Ünal Beşkese