Gözlerim, sende mi kandırdın beni ?
neye baksam rengârenk
oysa ne yaprak yeşilmiş ,
ne çiçekler mor, pembe
bir mesaj mıdır yoksa anlayana
ışığın gizemiyle yansır gökkuşağı
şu masal dünyasına.

Hele bana eşlik eden
yerlerde sürünen ser-sefil gölgem?!
ya sana ne demeli bilmem ki?
taklitçilikte üstüne yok ama
dokunsam senden de yalanı yok.

’’ Rüzgâr ’’ sende esme deli deli
üşütme böyle yalanlarcasına beni,
’’ bak ben gerçeğim ’’ der gibi,
tenim üşür belki, ama
ya ölsem şimdi ? kim bilecek üşümeyi ?

Düşünürken bir an,
bunca yalana isyan eder içimdeki ses
ve kulağıma fısıldar;
’’ tüm gördüklerine iyi bak, onlar aslında
esas gerçeğin yalanlarla ifadesi ’’.

Yok sayabilir miyim şimdi o sesi,
anlarım ki; bu kadar kurgulanmış yalanın
mutlak vardır bir sahibesi
ve artık bilirim ’’ O ’’, yüceler yücesi
DÜŞÜNCELERİN EFENDİSİ’.