Ben benliğimi mahkûm ettim yıllarca içimde
Kimseler bilmeden.
Hergün her gece eziyet ettim’de benliğime
Yeter bile, demedi bana.
Yalvarmadı, dayandı eziyetime, her gün attığım dayağıma.

Ben benliğimi mahkûm ettim yıllarca içimde
Ne göreni oldu
Ne’ de, gelen bir ziyaretçisi oldu
Karanlık hücremde, yıllarca hürriyete kavuşacağı günü, hep bekledi durdu.
Bir kuru ekmeğe bir damla suya
Tahammül etti.
Yıllarca içimde engüzel yıllarını eziyet çekerek geçirdi.

Ben benliğimi mahkûm ettim yıllarca içimde
Benliğim!
Bir anlık, nefes uğruna
Hürriyetin tadı uğruna kaç kez isyan etti bana karşı
Buna rağmen af edemedim.
Bazen!
İsyanına dayanamadım acısına çektiği eziyetlere dayanamadım ağladım çoğu zamanda
Yine de, onu,
Affedemedim, mahkûm tuttum içimde.

Ben benliğimi, mahkûm ettim yıllarca içimde
Benliğim direndi, çok direndi hürriyetine kavuşabilmek uğruna
Yine’ de kavuşamadı.
Neden diye sorarsanız, şimdi beni iyi dinleyin.
Benim benliğimin öyle büyük bir suçu var’ki, af edilir cinsinden değildi.
Bir zamanlar, kendine güvendiğini sevildiğini sandı.
Unutulmaz bitmez tükenmez yalan, fakat bir o kadar güzel sözlere aldandı
Belki dedi vaz geçtim tüm düşüncelerinden
Ve sonra!
Yıllarının engüzel çağında kendini mavh etti, kendini kandırdı.
Bu yüzden kalem kırıldı
Yıllarca içimde, mahkûm olmak zorunda kaldı.


21 Eylül 2015-09-21
Ahmet Yüksel Şanlı er