Kış getirdi yokluğun
daha Eylül’deyken
biçare yorğun ömrüme!
düşüyorum sensizliğe
üşüyorum düştükçe
buz tuttu dondu canım
bir soğuk
bir sıcak kanımda
aşk sancısı var şimdi sol yanımda
üşümekten mi ? yanmaktan mı ? bilmiyorum!



sen bana hiç üşüdün mü ?
sana yandım ben
üşüyorsan şöyle
örterim üstünü yüreğimle
yokluğunun deli yanğınları
alev alev yüreğimde
eğer yakarsa seni de
o zaman belki anlarsın sevgili!
seni canimdan çok ölümüne sevdiğimi!


ummana saldım yanan yüreğimi
ferahladı desemde
içimin yangınları
kor kalsın içimde sadece aşkım
küle dönsün bu kara bahtım!
yansın yüreğim
sonsuz
aşkımın
yanık izini
bir ömür seve seve taşırım!



kurduğumuz hayallerde
gözlerinde gözlerim
uzanıp tuttuğun gibi
hala elinde ellerim
sen kokuyor avuçlarım
gözlerinin kahvesinde gözbebeklerim
dönersin diye beklemekteyim
aklımda her an sen varken
yüreğim delice seni severken
senli ama sensizim şimdi neden?
yokluğunla yanğın çıkartıyor
yüreğimi cehennem gibi neden? yakıyorsun... söylermisin ?...




18 Eylül 2015 20:13
Gülfem/Melek