Mirimo, sözlerin zehirden acı
Ağızdan çıkınca yoktur ilacı
Karşındaki bayan, keş değil, hacı!
Bıçağını neden bende bilersin?

Elinin yakamda; söyle; işi ne?
Sürünü takmışsın bir de peşine
Zebaniler girsin gece düşüne
Ağarmasın yüzün; onmasın tersin

Gözlerin kör olsun; tutulsun çenen
Sırtından hiç eksik olmasın kenen
Od ocağın sönsün; yıkılsın hanen
Baykuşlar tünesin; ayı post sersin

Dinime, dilime hakaret sende
Çamurun tutmuyor, her ne desen de
Fikrimde sabitim, istemesen de
Benden ekmek çıkmaz; git; Allah versin!

Çok cevizler gördük böyle, sen gibi
Ağlayıp da döndü tamtakır cebi
Karşına çıkarsa adamın dibi
Kabuğun kırılır; ayvayı yersin

Tuttuğun yol neyse, al; senin olsun!
Sapıklığa varan ebet kahrolsun
Her iki cihanda belâyı bulsun
Tokat şaklayınca yaşın silersin

Allah akıl vermiş; sence kâfi mi?
Nefsine ram olan makbul sufi mi?
Sence aklar şeytan, kurtlar safi mi?
Ölçüyü kaçırma, “Ne yaptım?” dersin

Şu dünya üç günlük, sana da kalmaz
Kul hakkına giren; bil; iflah olmaz
Aklını kullanan beddua almaz
Huzur-u mahşerde aman dilersin

Yazık; hiç mi ibret olmadı mezar?
Omzunda melekler suçunu yazar
Sevabın dökülür hep azar azar
Ötede ağlarsın, burda gülersin

Sen böyle devam et, aldat okuru
Bulandır suları; kalmasın duru
Dilerim Allah’tan; o kara, kuru
Başın cehennemde göklere ersin

Mücella Pakdemir



XXX