1
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
717
Okunma
Yalnızlık; geceleri şâha kalkan zebâni,
Karanlık; gözü dönmüş ve kudurmuş yabâni,
Ufukta kör bir yıldız; izini sürüyorum,
Gecenin ortasında bilinçsiz yürüyorum.
Boştur yakalarımı kaldırışım boynuma,
Issız yollar, soğuğu sokmuş bir kez koynuma..
Kırlaşan sakallarma bir tokat gibi çarpar
Yağmur damlalarını, uğuldayarak rüzgâr.
Sırtımda, bir yaşamın ağırlığı; anılar
Ve sevgi; yüreğimde küllenmiş bir kıvılcım!
Bu yorgun yolculukta bir tek gerçek dostum var;
Her adımda büyüyen, geçmiş yıllara hıncım...
Solumuyorum sanki; hafiften inliyorum,
Hırıltıya dönüyor giderek nefeslerim
Ve tatsız bir mûsiki, nefretle dinliyorum;
Islak kaldırımlarda kendi ayak seslerim...
Ünal Beşkese
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz