Bir umut;
Depremden öte
Bir yürek;
Volkandan öte
Bir sevgi;
Ateşten öte
Ayrılık;
Ölümden öte olanda
Ruhum kadere yönelir
Hicrana artık aldırmaz
“Sil gözlerini Pa-mus
Bu yağmur toprak kaldırmaz”


Dualarım ıslandı yine
Hayallerim üşüdü
Sesime
Yağmurlar yağmış gibi
Yüreğim
Tipide kalmış gibi

Düşen her bir damla söndürür beni
Baharsız her mevsim öldürür beni

Yaralı kaldıkça serüvenciler
Ne doktor gelir kurtarmaya
Ne de bir melek can almaya
Sabretmek ilaçtır bazen
Bazende beklemek zamanı
Limanında sonsuzluğun

Hayırsız her sebep söndürür beni
Sebepsiz her “Hayır! .” Öldürür beni

Dar geliyor sözcükler yüreğime
Zor geliyor tavusların gerçeği
Bilir ki kırıktır kanadı
Yinede vazgeçmez gökyüzü sevdasından
Dener her defasında uçabilmeği
Gömülüverdikçe topraklara

Kanayan her kanat söndürür beni
Yıkılan her umut öldürür beni