Ölüm sensizliğimdir bilesin,
ne zaman,
ne zaman sesin soluğun kesilir,telefonun ucunda,
duyamazsam nefesini,
bilirim ama yine de,
tüm bıçak sırtı saniyelerde,
her şeye rağmen benimlesindir,
tüm düşüncelerinle...

Benden koptuğun an,
beni benden aldığın andır bilesin,
tut ki;
kıyısız bir okyanusun
en ulaşılmaz ufuk çizgisinde,
fersah fersah uzak da olsan benden,

yine de dibe vurmuyor,
direniyorsam!sahiline yüzmekten korkmuyor, yılmıyorsam...

Bu umudum,
hala yorgun kulaçlarıma güç vermekteyse eğer,
bu sevginin mucizesindendir...

Sakın çekip gitme ömrümün bu son yapraklarından...

Yokluğun ölümümdür bilesin,
arkanda koskoca bir enkaz bırakırsın,
o görkemli ve ışık ışığa,
sevda akseden kentten arkada kalan,
yıkık dökük virane bir şehir kalır burada bilesin canım,

yokluğunda,
hayat durur yüreğimin sen dolu sokaklarında,
tüm lambalar söner umuda dair mısralarda,
bilesin
bilesin
bilesin canım...

NİLGÜN ÇAKICI/8 MART 2008/ 09.30 CT.</strong>