Sahte yüzler her gecenin sabahı,
Meydanlarda duruyorlar çocuğum.
Ellerinde kör iktidar silahı,
Güvercini vuruyorlar çocuğum.

Dağda gezen kandırılmış insanlar,
Saraylarda hüküm süren sultanlar,
Kardeş gibi büyüdüğüm bu canlar,
Bizden kimlik soruyorlar çocuğum.

Kimler hoşgörüyor bu cehaleti,
Hayra yorar olduk, şer delaleti,
Vicdanlarda biten hak adaleti
Sokaklarda arıyorlar çocuğum.

Kalpler, kin nefreti atmalı artık.
Baykuşlar saçaktan gitmeli artık.
Akan kardeşkanı bitmeli artık.
Genç fidanlar kuruyorlar çocuğum.

Ne silah, ne baskı, ne zor, ne kuvvet!
Arınsın yürekten kin denen illet!
Hoşgörü yorganı örtünsün millet!
Diyenleri yoruyorlar çocuğum.

“Savaş, artık yakışmıyor bu çağa,
Gömün savaş baltanızı toprağa,”
Diye haykır ardı karanlık dağa.
İpe un mu seriyorlar çocuğum.

Sönsün onca yangın, soğusun küller,
Barışa sevdalı bütün gönüller,
Aynı gülistanda yeşersin güller,
Güle tuzak kuruyorlar çocuğum.

Coşari der niçin! Bu nefret niçin?
Ne şeytan kandırsın insanı, ne cin.
Dönsün artık defne dallı güvercin!
Bomboş umut veriyorlar çocuğum.

İbrahim COŞAR