Üç beş satırlık şiir yazdık bizim deftere
Tekrar tekrar okusak belki onlarca kere
Yanlışı doğru diye okuyunca ezbere
Firari tüm yanlışlar sonradan batıp göze
Kekre bir tat bıraktı kem düşürüp de söze

Noktayı virgülünü unuttuk unutalı;
Kurduğumuz cümleler zaten sarmaşık dalı
Gerek duyulmasa da anlamaya; kum falı
Bir hayli uğraş gerek meramı sökmek için
Kelamın köklerine inip de bükmek için

‘’Gerçekten şair olsam üzülürdüm billahi’’
Desem de sen inanma ne var bunda ilahi
Şair de insan yani olsun varsın ve dahi
Bunca dertler dururken ne diye yüzüm solsun
Varsın bütün hatalar şiirde vuku bulsun

Doğru demek yanlışı nasıl ki doğru kılmaz
Dedim de demedim say önemi tartışılmaz
Adabı bilinmeyen yollar kat’a aşılmaz
Olsa gerek her işin bir edebi düsturu
Mayasız hamur tutan ekmeğini yer kuru

Hoca verir talkımı verir de vermesine
Hocalıktan bilmezin işi döner tersine
Biz giderken tersine ehli varır Mersin’e
Olmaz mıydı acaba bu şiirde bir payı
Geçerken uğrayıp da koyuverse noktayı

Sıkılınca kalemin şaftı kayıp arada
Ansızın kaçıverir ayar tutmaz darada