Bir hatun var.Benim çalıştığım yerde güvenlik olarak çalışmaya başladı.Çok hoşlandım ondan.Tahmin ediyorum o da benden hoşlanıyordu.Fakat bu hatunla aramda iki engel gördüğüm için canım çok yansa da yeterince üstüne düşmedim.Gönül bir iki kere baş kaldırdı fakat bastırdım.Birincisi;çalışıyor olsam da işimi biriyle beraber olmak ve ilerde bir aile kurmak için yeterli görmemem.İkincisi de;hatunun benden çok küçük olması ki ramızda on dört yaş var.Bazı zaman kendimi sübyancı gibi bile hissettiğim oldu.Bunu kime sorsam yanlış düşündüğümü söyledi fakat ben kendimi bu düşüncelerden bir türlü kurtaramadım.Hala aynı yerde çalışıyoruz ve ben sudan çıkmış balık gibiyim.Biliyorum beni istiyor,bir açıklama bekliyor bunu net olarak görüyorum ama ben ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.Arkadaşlık ortamım olmadığı için konuşamıyorum,bir merhaba bile diyemiyorum.Böyle ucu açık kaldı ki bu daha can yakıcı.Ölmeden önce ölmüş gibiyim.
Bu destanı yazmam da şöyle oldu:Küçüğümle facede iletişime geçmeye çalıştım.Tam ayrıntıya giremiyorum fakat aralıklarla yazılmış bir iki mesajlaşmadan sonra beni engelledi.Fakat engelleme olayı yazışmalardan hemen sonra değil;en son yazışmamızdan yaklaşık bir ay kadar sonra oldu.Kızla mesaj olayına girmiştim fakat yanına gidip konuşma olayına girmedim yukardaki sebeplerden dolayı.Fakat bu sebepleri kendisi bilmediği için olacak ki kendisiyle dalga geçtiğimi sandı doğal olarak ve beni bir süre sonra engelledi.Ama kendini benden hiç almadı.Bunu rahatlıkla ifade edebilirim.Yani kısacası bana sitem etti küfürle karışık!İşte bu destan da küçüğüme hitabımdır naçizane.Büyük ihtimalle kendisine yazdığım yirminin üzerinde destanı görmedi ve asla da görmeyecek.Kendisine yaktığım türküyü de duymayacak.Bu aşk da suyun üstüne yazılmış bir yazı gibi yitip gidecek.İnsanoğlu ne tuhaf!