Bir yangın çıktı, yansın karalık perdeler.
Bir hikaye okundu , hadi bu son olsun.
Git istersen...
Sensizim zaten.
Zaten çelme taktın senli günlerime.
Ve aforoz oldu kalan tüm umutlar.
Sayende...
Gece de çekti zaten en son perdeyi de.

Şimdi ağla bir kere.
Ağla ve mutluluk aksın gözlerinden bu defa.
Vakitte var bence.
Daha son sualde sorulmamışken.
Bir tufan kopsun aşkı atomlara bölen.
Aşkın einstein’ı yok mu sahi.
Artık bir dua bul şu imansızlara.
Ve amin.

Kralsın...
Bir pususun tenhalarda.
Ya da nankörsün her daim.
Bir kaçış...
Bir aşksın belkide.
Ama bil ki benim değilsin.

Kıyasıya geldim bugüne ve dünüm yalan.
Zaten hiçliğin tadı kalmış damağımda.
Bir çift söz dudağımda.
Ve bir şarkı çıkar her mırıldandığımda.
Cesaretime mana katsaydın keşke.
Ve ben, cesur olurdum o zaman belki de.

Senli şeylere rest çekiyorum şimdi ve kalkıyorum masadan.
Masada bir kağıt.
Masada bir kalem.
Dünümde bir söz.
Aslında bir çift göz.
Ciddiyetime bir şebek lazım bu aralar.
Ve bazen susmak ölmek gibi.
Konuşurken ağladıklarımı da bilirim aslında.

Gözyaşıyla yazdığım hikayeleri hep mutlu sonla bitirmek isterdim.
Ve hep tarifsiz kalırdı mutluluk cümlelerde.
Sen şimdi ağla bir kere.
Ağla.
Ağla ve mutluluk aksın gözlerinden bu defa.