kendimi bahcesinden koparilmis kirmizi bir gul gibi hissediyorum
çatır çatır sarsılıyor omuzlarim sökülürken topraktan
baglarim çığlık atiyor resmen kopmamak adina

bakiyorum arkama;
bir bahce dolusu gül bırakıyorum
guluyorlar bana gulumseyerek

bırakmıyor el, boynumu
çekiyor da çekiyor koparmak için
toprak inci gibi dökülüyor
parmak aralarimdan.
kırık, buruk bir gülümseme
dönüyorum son kez arkama
nefes alamıyorum, boğuluyorum bir lahza
yapraklarim titriyor elin merhametsizligine

rüzgar eğiyor onlari
binbir koku getiriyor üzerime
cekiyorum bir nefes
almıyor daha fazlasini yüreğim...
veriyorum geri, mecburen

kalbim atiyor, hizli hizli
yürüyor elin sahibi
çıkarıyor beni bahceden
bir sicacik damla dökülüyor gövdeme
bir iz bırakıyor toprakta, belirsiz...

gidiyorum şimdi
Gülün hasina benzemek adina
bir tomurcuk oluyorum
ve gidiyorum
birakarak yüreğimi arkada...