Serinleten meltemler, eserdi püfür püfür,
Gün geldi hakim oldu; haram, yalan ve küfür,
Kalplere demir attı, istilacı gemiler,
Eridi yavaş yavaş, medeniyet ve kültür.

Kalpleri gaflet sarmış, okunurdu ezanlar,
Camiler boşalmadı, cemaat beynamazlar,
Fuhuş aldı yürüdü, çiğnendi hak, hukuklar,
Hayvanlar bile güldü, onlar aldırmadılar..

Şeytan fırtınaları, devam etti yüz yıllar,
Bedenin tutunduğu ruh dalını kırdılar,
İklim tarumar oldu, çölleşmeler başladı,
Kesildi akar sular, vahalar kurudular..

Ezilen her yerde çok, yeniyordu haramlar,
Bir garib doyuran yok, yaldızlıydı yalanlar.
Burada vardı mutlak, bütün uğursuzluklar,
İnanmazsan bir sor bak, bilenler anlatırlar.

Yağmurlar yağmayınca, susuzluktan yandılar,
Ufuklarda arandı nemli esen bir rüzâr,
Bir damla suya hasret, yarık yarık topraklar,
Rüyalarında sular içip içip kandılar..

Bir bulut gördüler mi derler: ’Bugün yağmur var.’
Göklere kucak açar,alev alev topraklar,
Bir kere yağmış olsa, bereket saçacaklar,
Onlar ise daima, uzaklara kaçarlar.

Ağır ağır ufukta kaybolurken bulutlar,
Çöl susuzlarını da, derin bir sükut kaplar,
Yarına ertelenir çaresizce umutlar,
Çölller çok çok üzülür, duyulur hıçkırıklar.

Böyle gözlendi durdu, sabır ile ufuklar,
Nedense yaklaşmadı, yağış dolu bulutlar,
Başka diyarlar güleç, hüküm sürerdi bahar,
Buraya kızgın güneş durmadan ateş saçar.

Ne yeşeren bir ağaç, ne yemyeşil bir ot var,
Sıcaklardan kurudu, o kocaman vahalar,
Düşündü durdu hepsi, nedenler aradılar,
Bu açık imtihandı, ama geç anladılar.

Hayli zaman geçince, anlaşıldı yanlışlar,
Hatalardan dönerek, Hak’ka teslim oldular,
Ve kesildi her yerde, sıra sıra kurbanlar,
Hafif bir rüzgâr esti, güvercinler uçtular.

Çok geçmedi uzaktan, yükselmişti bulutlar,
Gök gürlemiş ardın, başlamıştı yağmurlar,
Yağışlarla oluştu yeni yeni vahalar,
Mutlu olanlar güler, onlarsa ağlıyorlar.

Çöller tövbe etmişti, kabul oldu dualar,
Göklere yükseliyor, dört taraftan sedalar,
Gönüllerde bir huzur, dudaklarda tebessüm,
Gözyaşı döke döke, şimdi şükrediyorlar..

Yalvaç
17 Şubat 1978-17 Mart 1978