Tutuşup sol yanından söndüren var mı onu
Düştüğü yeri yakan sırlı kormuş yarenler
Tatmadan bilen var mı acep yaşarken bunu
Ayrılık denen illet ne de zormuş yarenler

Yakıştı mı sana bu söyle insan evladı
Ömrüm senin diyerek tatlı sözle tavladı
Hınzır gülen gözlerle bakıp okla avladı
Gaflet uykusundayken beni vurmuş yarenler

Allı morlu giyerken siyah kefeni biçti
Kahrından aciz düşüp zehirli şerbet içti
Geri dönüp bakmadan gideli yıllar geçti
Ettiği yetmez gibi halim sormuş yarenler

Akşam güneş batınca gece oluyor serin
Açtığın yara var ya kapanmadı çok derin
Yıkılmış viranedir senden kalan eserin
Koca ömrü peşinde boşa yormuş yarenler

Arasat’ta bekle gör yalnızlık sırasını
Açık bıraktım gönül kapımın arasını
Tuz bastım da dağladım ayrılık yarasını
Arif’ce yarasını kendi sarmış yarenler

ARİF BARAN (ARİFCE)