Şehitler verir mi, yaşayanlara zarar?
Gece harekete, geçermiş güya mezar.
Bazı şehitler de, cesedine bürünüp,
Konuşurlarmış hep, insanlara görünüp.
Sorulmuştu bana, bu soru bir sohbette,
Cevap vermeliydim, susamazdım elbette;
-Ölü değildir ki, o şehitler bilirim,
Yalnız ben bilemem, şehitleri gören kim.
Şehitler bizlere, asla etmez eziyet,
Ama mevcuttur tam, bunun tersi vaziyet.
Hiç etmediğimiz, kalmadı şehitlere,
Kemiklerini hep, çiğneriz de kaç kere.
Dikmeyiz çoğuna, basit bir mezar taşı.
Dindirilmemiştir, yakınının göz yaşı.
Nerde canlarını, verdikleri değerler?
Bizce kıymetli mi, bırakılan eserler?
Var mı ruhlarını, şad edecek bir nesil?
Şehidi bilmeyen, güven verir mi, nasıl?
Hangi ruh idi ki, şehidi şehit yapan?
Şimdi o ruh yiyor, tırpan üstüne tırpan,
Temelde dinamit, üstte bayram havası,
Kaç kişiye derttir, şehitlerin davası?
Duyun, arşa çıkmış, şehitlerin sancısı!
Bizler şehitlerin, hovarda mirascısı.
Son nefes Kuran’la verilirdi hem ezber,
Şimdi Kuran’dan da, uzak tutulur gençler.
Altta şehit dolu, üstte haçlı mezarı,
O haçlı ki bizim, için hazır hızarı.
Ölüme koştular, dilde hep Allah Allah!
Evladının çoğu, gücü edinmiş ilah.
Şehitlerden asla, zarar görmeyiz bizler,
Bizim yüzümüzden, onların ruhu sızlar...
Mirasın hesabı, Allah’a verilecek,
Şehitlerden korkmak değil utanmak gerek

13.08.2005