üretken duygular kaplarsa aşinası olmuş yürekleri
tutup sarıl da al kokusunu ki
bu işin sonun da yoksun kalmakta var

yüzü bir garipçe sanki kömür gibiydi sevgilinin
hisleri de çok mu çok da karanlık
gözlerimin içinde boğulmuş birisiymiş gibi
dudakları morarmış nefesi titriyor dilinin
müstahak mıydım ki şu atmaca kalbimle
kalleşçe vurulmaya
bir avuçluk kan işte hepsi

muhkem tapıları belletir durur ümmi gönlüme
gök mavisinden düşürmüştü ya toprağa
kahpelikler vızıldayıp da durdu kulak arkamda
sevgilinin o çekik gözleri dik mi dik batıyor ya
girsene ok’un tam menziline
olsa olsa ki bir kalp vurulur oldu olacak
veya bir öpücük şıp diye sunar o kuş ya
mutlaka bir sevgilinin alnına kondu konacak

yamacımdan düştü sevgili tutkunun saf koynuna
sustu birden fal taşı oldu gözleri
aşkı gözlemlemeye yürüdü duyguyla donuk bakışı
bu ilk istem mi?
peki o geçip gidenler de neyin nesiydi
hiç kof yüreklerden ses mi gelir doruğa
duymadınsa duy işte dedik ya kapkara
bulunmadı hala şöyle okkalı biri ya
hep koruk derde dururuz her birinden sonra

çift kişilik sağanaklar ıslatırken yüreği
çekiştirir de dururuz yönümüze dileği
kusacak hale konur duygular sarsılmaktan
hiç düşünmez insafa da gelmez ki vicdan
bu sevgili bu değil ki boru
isterse koskoca bir kalbi yakar ömür boyu

şehevi toyun da salınır durur rüzgarında
yüreğinin yanışın da küstü
servi mi ne kendini beğendiği de çok belli
demem o ki daha erken
kolay olsaydı Ferhat hiç dağ deler miydi?
gölgesinde de yatıp uyumak varken

zorlanan sevgi zorlayan da karaçalı
içeriğinde hasutlukla fitneye davetkar
güneş gibi susuz çektirirler ateşleri
fon diplerin de
vay sen misin sevgiyi besleyen tutkun gönül
fırlatıp atın da gidip de yansın çöllerde
kurda kuşa yem olmuştur hepten
vefa içinde ki has yürekli ahmaklar

sevginin alası kime kısmet olmuş ki
çıkar oltasında varken ayılar
aşka erişebilmek ne mümkün
biz mi?
biz baştan zulmünü kabullenmiştik hükmün
başı da sonu da kara
demiştik ya duymadınız mı?
hep koruk derde dururuz her birinden sonra…





(07.08.2015) AZAP…