Perişan yaşadığım günlerde tanıdım seni...
Ellerini tutmak istedim ama tutamadım...
Rüyalarımda görmek istedim ama göremedim...
Varlığın hep karşımdaydı, gözlerinde kayboluyordum...
içimdekileri anlatmak istesemde, anlatamadığımsın...
Ne faydaki; ayrı ellerde,ayrı yüreklerdeyiz...

Uzaktan uzağa seviyorum seni...
Gözlerinin kahvesinde kaybolarak bakışında...
Huzur bularak, baharın kışı beklediği gibi...
Seni bekliyorum, toprağın suyu özlediği gibi...
Bende seni özlüyorum, sen! hayali ile avundugum
sevdası ile yandığım ...
Ne faydaki; ayrı ellerde,ayrı yüreklerdeyiz...


Ben; denizi seyrederken, gözlerinde boğulmayı sevdim...
Yosun tuttu gözyaşlarım, sensizliğin dalgalarında...
Amacını bilmezdik hayatın;yeniden kavuşmalarımız,
Beraberliğimiz olmazdı, sevgi dolu yaşanası...
Olmazdı sevgi dolu yaşanası....
Ne faydaki; ayrı ellerde,ayrı yüreklerdeyiz...

Umutla kurudum sensiz, bir boşluktan içeri girdim her gece...
Senli düşlerden, sensiz karanlıklara süzülür gibi...
Seni seviyorum; gerçeğin ta! kendisi bu iki kelime...
Sırf dudaklardan çıkması istenen değil de,
İçimde taa! içimde senin için atan bir kalbin feryadı,
Haykırışı bu sevdiğim...
Ne faydaki; ayrı ellerde,ayrı yüreklerdeyiz...

Acımasız olan, ne sensin ne de ben...
Bize gümüş tepsiyle sunulan, hüzünlü bir hayat sadece...
Ve kabul etmesi zor olan, bu ayrılıklara katlanmak sanırım...
İnsan; yaşamın değerini, yüzü ve kalbi güldüğünde anlıyor...
Sevdiğinde sevildiğinde anlıyor...
Ne faydaki; ayrı ellerde,ayrı yüreklerdeyiz...

Anlıyor ki ölüm, sadece toprağa girmek değil...
Ve nefesi kesilene kadar, yaşadığı her şeyin...
Gözlerinin önünden geçmesi değil....
Ölüm sensizliğin, sadece yaşarken verilen cezası SEVDİĞİM..!!
Ne faydaki; ayrı ellerde,ayrı yüreklerdeyiz.

Hakan Ezel Bayram...E.K