nefesimin yettiği kadar ayrılık
ölüm kadar sevmektir seni yaşamak



şimdi
tenimdeki bütün düş perilerini melekler ülkesine uçuruyorum
inan sevmeye doyamadığım
bu ecel senin için



hangi yüz eriyip gider ki
dudak kıvrımında tebessüm gamzesine yığılırken acı
karmaşık bir hikayedir düşer gözlerimdeki yeşile
her kadın gülüşünde saklar "aşk" nafakasını
ağlarsam
ölürsün can"ım



yosun kokan bir can evi dilerken bu ağustos demi
çatlar yüreğimdeki bütün düş cennetleri
tutsak bir özlemi bırakıp uykumun kıyısına
üzülürüz gecenin ışığıyla başbaşa kalınca
özleriz biraz seni
kapanır kapılar ellerimin yüzüne
ellerin ki yüzümün son hayal perdesi
saatler her altmışta ayaklanır mutlaka
sürgüne çıkar yüreğimin körpecik düşleri
hangi ağlamak iyidir bu dem kaderim
söyle hemen o buluta dolayım
yada susalım
kirpiğimi uslayıp yüreğime s-inelim
bir sızının içinden göçer gece kuşları
içimden mimoza yağmuru gibi düşerken gözlerin
kaçıncı mevsimin öcünü alabilirim sen(eler)den
geçmişin elleri sinemi okşarken bir tarih gibi
yıkılır gözlerimin sırat köprüsü
yol ortasında bir mahşeri meraktır sevmek seni
dedim bırak yok olsun bu hesaplaşmak
yeşersin oyulan ağaç kabuğun da sararmış yüzüm
sesler,seller
ve ıssız kentler kadar yağmursuz v özgürüm



hadi sevildiğim
avuçlarını ıslat gök yüzünde üşüyen güneşimin
kavruk kelimelerimi biriktir yağmurun ellerinde
her ayrılık sıcaktır biraz
ve nemlidir gurbete dökülen bütün bulutlar
ısındıkça üşür elimde çay
ve demlendikce acı bir dudak lekesi olursun yar
gemiler kalkar bu telaş sokağımdan şimdi
insanlar ki gemiler kadar susuz bir kara parçası
savrulur toprağa korkunç bir günah gibi
eylül"e gebe kalan her tohum
ve ağrılı feryatlarını bastıran yer yüzü
hesaba çekilecek birazdan
sönecek gözlerimdeki cehennem
bütün kuşlarımı yuvasızlaştırdı sevdam
nefesim yetmiyor kalbimde biriken düşlerin yaşamasına
sabahın ışığı yalan
yalan karanlığın içinden süzülen zaman
avuçlarımda çatlar bir yalan tufan
aşkın gök sesinden göç edeli beri
öldüler bütün aşk çocukları



belki vefanın koynunda erimiştir yüreğim
belki yıkarım içimin kıyamet makamını
unuturuz biraz acı çekmeyi belki
kıtlık doğuran gök üzülür
terk edip gider çöl kokan sevmeler
ölüme alıştırarak can kafesimizi
yeşerebilir iz yeniden belki



dokunsam ölecek can kuşu
ihtimal ölümsüz bu yaşamak


bu günlerde seni sevmek
kanadımda çarpan son hürriyet



my