Ne zaman bir vapur yaklaşsa iskeleye,
Sen geldin sanıyorum.
İçimde tarifsiz bir heyecan,
Yalın ayak koşuyorum.
Nefes nefese kaldığım oluyor.
Yoldan geçenlere sarılıyorum.
Kimi deli sanıyor beni.
Geldiğimde seni göremesem de,
Tesellim oluyor bekleyenlerin umut dolu bakışları.
Bazen de mutlu oluyorum.
Gelenlerin geldiğine sevinenleri gördükçe,
Kızma bana ne olur.
Kıskanma da sevinmemi.
Tek sevilen sen değilsin!
Tek bekleyenin ben olmadığı gibi…

Ne zaman bir vapur yaklaşsa iskeleye,
İçime bir beton yığını acı oturuyor.
Yüreğim kaldıramıyor tek taraflı vedaları.
Gidip sarılasım var öksüz bıraktığın limana.
Ve aynı acıyla kavrulan o koca yürekli insanlara.

Ne zaman bir vapur yaklaşsa iskeleye,
Gelmediğini bildiğim halde,
Vapura bakan bankta oturup seni bekliyorum.
Bir gün geleceksin umuduyla…
Ölmüş olsam da sen gelmiş ol.

Ne zaman bir sala okunsa.
Bil ki o ölen benim.
Üzülme sakın bu benim kaderim...