Kör bir kandil gibi astım seni gecelerimin karanlığına;
Büyüdükçe büyüdü gölgeler.
Ilık ılık gözyaşlarını duydum,
Kendimle konuştum deliler gibi
Gölgeler korkup kaçana kadar...

Bir ’Bafra’ dumanıyla tırmandın düşlerime
Katran gibi, zift gibi
Soluklarıma doldun, çöktün ciğerlerime;
Ardında sallanan bir el mi, bakmadan...

Hani, o güneşli günleri var İstanbul’un,
Hani, kocaman gölgeli ağaçları var deniz kıyılarında,
Kır çiçekleri,
Bebek sırtlarında ninni gibi rüzgârları var;
Baş başa dalıp gittiğimiz,
Yakamozlar var küreklerde, pırıl pırıl;
’Unutmam’ diyordun hani,
Göz göze gelmeyelim sakın;
Ağlamıyordun hani..

Bir plâk dönüyor kafamda -bomboş-
Belki bir kadeh elimde;
İçinde sen misin, ben miyim, birkaç yılımız mı?
Üzerimde kör bir kandil sallanıp duruyor
Bir ’Bafra’ dumanı sırnaşıyor orama, burama
Ve gölgem büyüdükçe büyüyor...

’Unutma’ demiyorum sana; kediler bile unutmaz
Ve korkum yok unutulmaktan yana;
Büyüyen şeyler unutulamaz...

Ünal Beşkese (1961)