Bir sonbahar akşamıydı,
Hayata gözlerimi açtığım ilk an.
Meraklı gözlerle etrafı izledim,
İskenderun’da büyüdüğüm her an.
Her mevsimi farklı bir hayranlıkla seyrettim.
Her mevsimde ayrı bir güzellik, ayrı bir heyecan.
Doya doya yaşadım her bir saniyemi.
Çünkü biliyordum bu eşsiz toprağı terk edip gideceğimi.
Koşup oynadım ilkbaharın eşsiz,
Rengârenk, mis kokulu çiçekleri arasında.
Yedim tadını unutamayacağım
Meyve cennetindeki meyvelerinden.
Bir köşede durup öylece seyrettim,
Kızılımsı yaprakların toprak üzerine dökülüp
Çizilesi bir tablo oluşturmasını.
Ve yağmurlar usul usul yağdığında,
Dolaştım aşk dolu dalgaların oynaştığı sahil kenarında.
Ve yine bir sonbahar günüydü.
İskenderun’u terk ettiğim gün rüzgâr saçlarımı savuruyordu,
Nasıl terk ederim diye düşündüğüm anda.
İstemeden de olsa İskenderun’u terk ettim.
Doğduğumdan beri tattığım güzellikleri yitirdim.
Ne çok isterdim geri dönmeyi,
İskenderun’un sevgi dolu kucağına.
Ne çok isterdim duyduğum özlemin bitmesini,
İskenderun’daki sevdiklerime ve İskenderun’uma.
Çocukluğumu, gençliğimi saran kuşağım.
Selam yolluyorum leyleklerin ak kanatlarıyla sana.
Hatay’ın baş tacı, yüreğimin sultanı,
Hasretim, özlemim, İskenderun’um.
Bekle beni, döneceğim sana bir gün ..