Ben direnmeye çalıştıkça, hep bir yanım yenik düştü,
Sol yanım muktedir oldukça, ukde’m muzdarip oldu örs kalbime…
Ölmek istedikçe ben,
Toprak Gel’me ! dedi,
Vakit var henüz ,
Geçecek …
Bitecek … diye zaman verdi …

Bekledim…
Geçmedi …
Zaten geçecek gibi de değildi ….

Yaşamaya çalıştım kendi dünyamda,
Unutmaya çalıştım,
Hatırlamak bile istemedim seni,
Ama heyhat ki,
Unuttuğum bir şey vardı ;
Seni unutmak kolay değildi …

Ayet’ler sürdüm kalbime şifâ diye,
Tek tesellim ezan sesi oldu sensizliğinde,
” Allah’u Ekber ” dedikçe minareden bağrı yanık müezzin tiz sesi ile,
Evet dedim, Ekber’dir Allah . . .

Kalbimin zârını kısık bir ses ile inciteni ,
Ardından “Allah sevdiğine kavuştursun” diye duâ’lara muhtaç ettireni ,
Gece’lerin gökyüzünü sardığı, ama yaralarımı saramadığı vakitleri ,
En iyi bilendir . . .