Bir kadın oturmuş sahilde,
Elinde bir kalem, sıcak kumlarda,
Hırçın denize dalmış,
Dertlerini yazıyor, taa içine-en derine.
Etrafı hep deniz, hep yalnızlık,



Birden Bakışları dikkatimi çekiyor;
Sahilden az ilerideki, umutlarına bakıyor,
Umutları, dalgalara kapılmış boğuluyor.
Bir kadın oturmuş sahilde,
Yakıyor kumlar ayağını,



Ama o hissetmiyor anlaşılan,
Hissetmez o, tatmış çünkü acıların en beterini.!
Biliyor yalnızlığı, sıcak yok artık ona,
Ona Her yer buz, her şey acı.
Elini kulağına dayamış,



Sanki, duymak istemiyor kimseyi,
Yalnızlığı dinliyor, tek duyduğu kendi sesi.
O yok aslında karşımda, o çok uzakta,
O derinde, kendi içinde, o derinde bir yerde.
Belki çığlıklar atıyor, ağlıyor belki de,



Kim bilir işte saklı o, kendi içinde.
Bir kadın oturmuş sahilde,
Dalgalara karışan hüznünü görüyorum,
Kumlara uzanmış, yalnızlığı yanında,
Arkadaşı olmuş yalnızlık adeta.



Onla dertleşiyor belki de,
Ona anlatıyor sırlarını, kimse bilmese de.
Elinde sigarası, bir an bakıyor sağa sola,
Bakıyor sevgililere, sonra tekrar dalıyor,
Dalıyor ve gidiyor, gene uzaklara.



Elindeki telefonla gizliyor yalnızlığını,
Oynuyor öyle amaçsızca,
Kim bilir, karşıdaki kim.?
Belki vefalı bir mesajdır, arkadaştan,
Belki de sadece bir oyun, öyle sıradan.?



Bir kadın oturmuş sahilde,
Eli alnında, dalgalara inat dövünürcesine,
Tüm sahili kıskandırıyor güzelliğiyle,
Akşam güneşi onun için yaratılmış adeta,
Dokundukça canlanır güneş saçlarının siyahına.



Dalgalar hayran, dalgalar mest bu güzelliğe.
Ve kalkıyor, geldiği gibi gidiyor işte,
Kayan bir yıldız gibi, sahilden siliniyor sessizce

ŞimalGüney!! ( HA )