Müftüye de mektup yazdım duymadı,
Meseleler yumak dedi çözmedi.
Hısım akrabalar duydu, aymadı,
Bir Müslüman çıkıp plân çizmedi.

Valiye, deliye dertleri dedim;
Her dinleyenden sert tokadı yedim.
Düz yolda şaşırdım bilmem ne edim?
Kimse düşmanlara kuyu kazmadı.

Dinleyen içinden sevinip güldü,
Dost sansın diyerek surattan soldu,
Yalnız olduğumu el âlem bildi,
Kimse halden bilip ferman yazmadı.

Gücü yeten yardım etti ezene,
Herkes suçu buldu hazır düzene,
Müslüman’ı sordum Hac’da gezene,
İşine gelmeyen duyup sezmedi.

Gönül dostu olan derinden oydu,
Sırtımda kalan tek donu o soydu,
Dertlerle baş başa bırakıp koydu,
Adilce, kükreyip coşup azmadı.

Davet etsem hepsi bir üşüşürler,
Hâkimlik istesem pir düşüşürler,
İyi günlerimde çok ötüşürler,
Kötülük edenler bıkıp bezmedi.

Bana benden başka dost yok anladım,
Düştüğüm denizde yılan ünledim,
Garip Dursunî’yim derdi binledim,
Hâlâ ayaktayım moral bozmadı.

Dursun Yeşil –2008