Kibirlenme insanoglu, et, kan, kemik, su’dur yapın
Büyüklüğün neye böyle, var mı? bizlerden bir farkın
Yüreğinde sevgi besle, şer’re hiç açılmasın kapın
Burdan göçüp gittiğinde, dönemez kırılır çarkın.



Biz hepimiz aynı doğduk, çırılçıplak ağlayarak
Sevindiler biz gelince, anne babamız oldu tek
Günahsizdık vede muhtaç, tertemizdik alnımız ak
Nefreti sokma kalbine, vargit gönlüne sevgi ek.



Emekledik annemize, kucak açtı çıkarsızca
Önce sevmeyi ögrendik, tanımadan acıları
İyi olun dedi bize, öğretmedi hiç arsızca
Yüreginde kin olmasın, kalmalısın duru arı.



Ne oldun da ne değişti, kaf dağina nasıl çıktın
Paran oldu pulun oldu, yüreğine riya doldu
Kimseyi beğenmez oldun, gönül duvarını yıktın
Nefret büyüdü içinde, vicdanın kurudu soldu.



Sonra pişman olacaksın, dön özüne yavaş yavaş
İnsanlar doğarken çiplak, ölünce kefenle gider
At kalbinden o nefreti, kendi gururunla savaş
Senin dünyadaki malin, iki metre kefen eder.



18 TEMMUZ 2015/11:45
Gülfem/Melek