Serçenin kanatlarına taktık aşkı
Savurduk gökyüzüne.
Küçücük kanatlarında aldı götürdü
Dağıttı sarp yamaçlara…
Serçenin gözyaşları kadar kıymetliydi aşk
Serçe ağlayınca çok yaşamaz ölür dedik

Serçe kadar aşkı yükleyemedik sol yanımıza
Gökyüzüne verdik fırlattık uçsuz bucaksız semalara…
Bu yüzdendi belki de
Engin ufuklara umutlar yüklememiz
Aşkı okyanuslara verdik
Saçtık enginlere…

Denizlere baktıkça çoğalıp gitti yalnızlığımız
Aşk!
Aşk dedik de aşkı beceremedik
Dalgalandırdık gözlerin en derinlerinde
Bu yüzdendi belkide
Karanlık gecelerde dökülen simsiyah yaşlar…

Aşk dedikte!
Yaşayamadan ayrılıklarla süsledik
Acı çekmeyi pay biçtik kendimize yürekleri parçalarcasına
Deli dolu kahkahaların ardına hep bir damla gözyaşı akıttık
Yollara baktık kavuşalım beraber yürüyelim diye…

Ama gidenler hep yalnız gitti
Arkada kalanlar darmadağın
Uzayıp giden yolları ayrılık diye süsledik
Merhabalara hasret kaldık dillerimize…

Ellerimizi kenetledik seviyoruz diye kandırdık gönülleri
Sonuna elvedaları koyduk
Ne uzak durabildik candan
Ne de canan olmayı becerebildik
Zamandan çalıp anıları biriktirmek yerine
Acı dolu dünyalarımızın kahramanı olduk…

Biz aşkı bir serçenin kanatlarına taktık
Aldı götürdü.
Savurdu sarp yamaçlara
Serpti gökyüzüne
Attı okyanusun mavi sularına…

Bir kelime kaldı hiçbir anlam yüklenmeyen
Bir kelime kaldı üç harf
Sadece sahibi benim denilemeyen
Mana yüklediğimiz ama yaşayamadığımız
Adı aşktı
O da
Serçenin kanatlarında kaldı…
Mustafa KARAAHMETOĞLU
09.07.2015

Şiirime buğulu sesi ile can veren değerli kardeşim Funda SAĞLAM’a gönül dolusu teşekkürler…