SEV SEVENİ GÖNÜLDEN (EY GÖNÜL)


Ey gönül; kırma gönül, koyverme diken ile
Çağlarsa pınarların, kesme akan suyunu.
Zinhar işin olmasın; belini büken ile,
Dalındaki bülbülün önce öğren huyunu!
Bağrım goncaya bağlı elim gülden yanadır
Sev seveni gönülden bu sözlerim sanadır.


Hanene Elif Elif, ince karlar düşerse
Sıcak tut umudunu, geçen yazı hatırla.
Nasıl tartar terazin yükün fazlası şerse
Sıratı geçemezsin beş yüz elli hatırla!
Sevdanın güzelliği esen yelden yanadır
Sev seveni gönülden bu sözlerim sanadır.


Gönül cengi başlarsa kolay değildir zafer
Al eline hançeri, vur bağrına derinden.
Bedenin kan içinde, gözlerinde kalmaz fer
Durmadan tutuşursun ayrılığın harından!
Sanma yanan ateşin sonu külden yanadır
Sev seveni gönülden bu sözlerim sanadır.


Doğmayacak güneşin konuşur mu gecesi?
Kulak verip duyarsan yıldızlar da ses verir.
Her sabah şafak söker sev der aşkın hecesi
Aydınlanır ortalık gün güne nefes verir.
Sükût gizden yanaysa kalem dilden yanadır
Sev seveni gönülden bu sözlerim sanadır.


Kopmaz sanırsın ama bir gün kopar kıyamet
Fili omzunda taşır boyun büküp karınca.
Sen sevdaya sevdalı, etme aşka hıyanet
Pembe güller dermeli, dosteline varınca.
Diken dalı sardıysa, gül bülbülden yanadır
Sev seveni gönülden bu sözlerim sanadır.



ELİF KESKİN KARABULUT.../ ŞİİRLERİN ŞAİRİ...
KAYIP DÜŞLER/ 2006