Bu gece umut dilimleri dağılmış köşe başında
Kaldırımlara serilmiş fukaralık çöp yığınında
Açlığın nefsinde çalıyor zil bir dilim küflü ekmeğin peşinde
Garibanın yemeği çöp tenekesi içinde

Masum gözlerle bakıyor bana utancı en derin izleriyle
Bir şeyler anlatmaya çalışıyor gururu içinde
Dökülüyor damlalar boğuluyor yaşlarla
Tutuluyor dili çekip gidiyor sessizce

Az ilerde ki parka gidiyor ilk gördüğü banka oturuyor
Cebinden çıkartıyor ekmeğini gözyaşlarına banıp yiyor
Kıvrılıyor oturduğu yerde uykuya dalıyor
Gece yorganı ay ışığı bir dilim ekmeği mutluluğu oluyor

Kim bilir belkide bir zamanlar onunda bir evi vardı
Umutları alın terinde çalışıp kazanıyordu
Taze ekmeğini bölüp aşa banıyordu
Kim bilir Kahkahalar evinde güller açtırıyordu

Ne olduk dememeliyiz ne olacaz demeliyiz
Ne geçmişimizi nede geleceğimizi unutmamalıyız
Fakir fukarayı düşünüp onlar açken tok yatmamalıyız
Elimizden geldiğince fakir fukaraya yardım etmeliyiz

Bazen gözlerimizden oluk oluk göz yaşı akar
Aslında yüreğimizin derinliğinden parçalarıdır dökülen
Gördükçe insanların halini yaralar kanar gel de dayan yüreğim dayan
Allah evsiz barksız aç susuz insanların yar ve yardımcısı olsun