Hisseder gönülden boldur duygusu
Hiç durmadan yazar yoktur uykusu
Şaşmaz kafiyesi çoktur kurgusu
Edeb’in adab’ın özü’dür şair

Onlarca heceyi sıralar yazar
Aşkı ağır baSar düz yolda azar
Gün olur Yâr’ine kahredip kızar
Beste’nin Güfte’nin sözü’dür şair

Bazen bülbül olur konar güllere
Düşer Yâr aşk’ıyla kızgın çöllere
Sevdasını döker sarı tellere
Dertli türkülerin közü’dür şair

Bir ben yazamadım ona yanarım
Paralar kendimi şair sanarım
Gerçek şairleri candan anarım
Bütün insanlığın gözü’dür şair

Arif olan anlar etmeyin nazar
Gâhi kaderine gâh Yâre kızar
Yazarken kalemden sanki kan sızar
İniş’in yokuşun düzü’dür şair

Durak’ım der yaza yaza yaşlandım
Kimi gün dışlandım hemde taşlandım
Tükendi duygular gayri uslandım
Hicab’ın utanan yüzü’dür şair

Durak YİĞİT
GönüllerinŞairi
KOCAELİ
Hasretle yüreği piştikçe pişer
Yazarken kalemi gözden yaş düşer
Gün olur eliyle kabrini deşer
Yâr’ini kalbine gömendir Şair