Sen yoktun
Hani şiirdin de
Hani hecelerde çınlayan bir tını
Kırmızıdan sızandı ayaklarının savruluşu
Gölgeni bıraktığın yerden baktın
Gözlerinin yerinde kocaman çukurlar
Ellerinin yerinde buz kırıklarıyla
Yoktun

Çizebilirdim el yordamı aşk kokunu
Kondurmuşcasına bulurdum bedenindeki benlerin yerini
Vardın da tüm gerçekler gibi
Yalan yanın şaha kalktı
İçimde nefesimden çoktun
Habersizdin ve de yoktun

Öksüz çocukların hüznüne
Kanatsız kuşların özgürlüğüne bürünmüş sabahlardan
Havalandı yüreğimin sen hali
Yüzünün ardındaydı hayallerimizin bahçesi
Hiç göremedim sendeki halini
Baktıkça gözlerini yumdun
Hayallerimce yoktun

Yeşilin her tonuna
Bahar kokularına sahip yağmurları avuçladım serinle diye
Yine de üşüdün yine de kar yağdı ellerinden
Kırdın çarelerin tomurcuğunu
Fırtınalardan feyz alıp savruldun
Duvarlara yerleştirdin haykırışlı seslerimi
Duyurmaz odalarda bulundun
Hak etmeyene varken bana yoktun

Ve ben
Hâlâ beklemedeyim hâlâ ayakta
Sabırla doladım gözlerimi nehir yataklarına
Çatlamışlığıyla dudağımdan süzülür bakışlarım
Ne diye mıh gibi durdun ne diye dipsizdi kuyuluğun
Vardın ama yoktun...

ASLI DEMİREL...