2
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
910
Okunma
Dinlerdim bir zamanlar kendimi en derinden,
Aşkı öğrenmek için, özdeş alp-erenimden.
Sanki bir kör kuyudan seyrederdim geceyi,
Yusuf’ça zikrederdim "ilk olgu"muz heceyi.
Saf tefekkür ipini sarkıtan biri oldu,
Aklımın kovasına beynimin teri doldu…
Bedenimin simyası kimyasına şah çekti,
Bu hâyali satrancın her hamlesi gerçekti.
Yorumsuz idrak ettim evrenin bilgesini,
İç dünyamda keşfettim gayb’ın sır ülkesini.
Yaşadığımız çevre kalp gözüme perdeymiş,
Elife çağrı nokta (!), tükendiğim yerdeymiş...
Özgün ruh bilincimin kulak verip sesine,
Zamanı geri sardım ilk nefes karesine.
Kâbe’nin derununda kıble gerekmez, bildim;
Gönlümü tavaf edip menfi yazgımı sildim.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz