Kara bir orman gibi gökyüzüne kalktılar
Güneşin doğuşuna külden balçık taktılar
Gözlerinde ateş var bu dünyada yoktular
Umudu söndürdüler düşünceyi yaktılar


Türkülerin saçına kan gülleri takarken
Gözleri dolu şair kitaplardan bakarken
Şu madımak davası yüreklerde akarken
Beyinleri yıkayıp düşünceyi yaktılar


Önce çevirip dünü zamanlara ekleyip
Benzini bidonlarda kapılarda bekleyip
Saatleri durdurup yelkovana tekleyip
Temmuzun ikisinde düşünceyi yaktılar


Davut’un tellerinde muhlisin sazı kaldı
Handanın yüreğinden anneye sızı kaldı
Metin son şiir yazdı vuslatta azı kaldı
Şiirin ırmağından düşünceyi yaktılar


Anka’nın kanadına çöl kemendi çaktılar
Güvercin palazlandı ateşlerden taktılar
İnsanlık onuruna dumanlardan baktılar
Sevdayı köle sayıp düşünceyi yaktılar


Hasretin dillerinde sevginin nefesleri
Koray’ın yüreğinde çocukluk hevesleri
Yüzler kara örümcek kurumuş kafesleri
En verimli çağında düşünceyi yaktılar